Opgelet, dit stukje is enkel voor ogen die het mogen lezen. Het gaat over seks. Meer bepaald over de bips van mevrouw. Het kontje, eindelijk. Sinds het huwelijk van de Engelse prins William met Kate Middleton in 2011 hebben weinig lichaamsdelen zo overvloedig de internationale pers gehaald als de welving in de jurk van zus Pippa. Hoe komt het toch dat die ronding zo de aandacht trekt?
Wat is er leuker dan naar mensen kijken? Naar mensen kijken die naar mensen kijken. Observatie van vrouwen die hun seksegenoten in het vizier krijgen is mijn plat préferé. Zo ook deze dag. Ik wacht op de stoeprand voor het rode licht, een ideale plaats voor observaties. Naast mij staat een dame, haar blik is gericht op het verkeerslicht. Tot haar ogen plots een juffrouw vangen die zich niet stoort aan het stoplicht en parmantig de straat oversteekt. ‘Dat is ’m’, roep ik in mezelf en kijk niet naar de jongedame maar naar mijn buurvrouw. Ik voorspel in gedachten dat zij de waaghals zal scannen volgens een bepaald schema. En ik heb prijs, haar ogen fixeren eerst gedurende ongeveer een halve seconde het haar van de meid, zakken dan meteen af naar haar derrière in het korte jeansshortje, blijven daar een hele seconde hangen, en dalen dan in bliksemtempo naar de schoenen.
‘Volledig juist’, fluister ik mijn buurvrouw toe, waarop ze me onbegrijpend en bijzonder argwanend aankijkt. ‘U volgde het klassieke patroon, dank u voor deze bevestiging van mijn voorspelling.’ Met een boze blik steekt ze ook maar meteen de straat over, het rood negerend. Zij, en elke andere vrouw met haar, weet niet dat dit het vaste schema is waarmee de dames hun seksegenoten aan de rugzijde in zich opnemen. Overal ter wereld en door alle tijden heen, enfin… tenminste daar en wanneer ik het heb geobserveerd. Kapsel, kontje, schoenen. Het is dat middelste item waarover ik het wil hebben. Waarom krijgt het steevast meer aandacht dan de andere vrouwelijke attributen?
Natuurlijk werpen ook mannen met plezier en soms met enige geilheid een brandende blik op het vrouwelijke zitvlak. Ook zij zijn in de ban van al die schoonheid. Reclames verheerlijken de billen van mevrouw, seksbladen en Instagram besteden er veel foto’s aan (heb ik ergens gelezen), kunst draait vaak om die rondingen. Kortom, het achterwerk van de vrouw is vaak het middelpunt van het universum. En toch schrijft men er niets over, stelt men nooit de vraag waarom de zich welvende billen man en vrouw zo aantrekken. Geen woord erover, tot nu.
Ik ga nog een stap verder: de bips is misschien wel de sterkste seksuele prikkel van een vrouw, vaak sterker dan de borsten. Van die andere welvingen heb ik eerder in mijn boeken al geschreven dat de vorm en de grootte biologisch geen belang hebben. Bij het achterwerk is dat anders. Als er zo veel aandacht voor bestaat, en mannen er ‘wel in zouden willen bijten’, moet er wel een gedragsbiologische verklaring voor zijn. Dat is meteen ook het excuus om erover te schrijven. Voorwaar, geen onplezierige taak.
Wat is er leuker dan naar mensen kijken? Naar mensen kijken die naar mensen kijken. Observatie van vrouwen die hun seksegenoten in het vizier krijgen is mijn plat préferé. Zo ook deze dag. Ik wacht op de stoeprand voor het rode licht, een ideale plaats voor observaties. Naast mij staat een dame, haar blik is gericht op het verkeerslicht. Tot haar ogen plots een juffrouw vangen die zich niet stoort aan het stoplicht en parmantig de straat oversteekt. ‘Dat is ’m’, roep ik in mezelf en kijk niet naar de jongedame maar naar mijn buurvrouw. Ik voorspel in gedachten dat zij de waaghals zal scannen volgens een bepaald schema. En ik heb prijs, haar ogen fixeren eerst gedurende ongeveer een halve seconde het haar van de meid, zakken dan meteen af naar haar derrière in het korte jeansshortje, blijven daar een hele seconde hangen, en dalen dan in bliksemtempo naar de schoenen.
‘Volledig juist’, fluister ik mijn buurvrouw toe, waarop ze me onbegrijpend en bijzonder argwanend aankijkt. ‘U volgde het klassieke patroon, dank u voor deze bevestiging van mijn voorspelling.’ Met een boze blik steekt ze ook maar meteen de straat over, het rood negerend. Zij, en elke andere vrouw met haar, weet niet dat dit het vaste schema is waarmee de dames hun seksegenoten aan de rugzijde in zich opnemen. Overal ter wereld en door alle tijden heen, enfin… tenminste daar en wanneer ik het heb geobserveerd. Kapsel, kontje, schoenen. Het is dat middelste item waarover ik het wil hebben. Waarom krijgt het steevast meer aandacht dan de andere vrouwelijke attributen?
Natuurlijk werpen ook mannen met plezier en soms met enige geilheid een brandende blik op het vrouwelijke zitvlak. Ook zij zijn in de ban van al die schoonheid. Reclames verheerlijken de billen van mevrouw, seksbladen en Instagram besteden er veel foto’s aan (heb ik ergens gelezen), kunst draait vaak om die rondingen. Kortom, het achterwerk van de vrouw is vaak het middelpunt van het universum. En toch schrijft men er niets over, stelt men nooit de vraag waarom de zich welvende billen man en vrouw zo aantrekken. Geen woord erover, tot nu.
Ik ga nog een stap verder: de bips is misschien wel de sterkste seksuele prikkel van een vrouw, vaak sterker dan de borsten. Van die andere welvingen heb ik eerder in mijn boeken al geschreven dat de vorm en de grootte biologisch geen belang hebben. Bij het achterwerk is dat anders. Als er zo veel aandacht voor bestaat, en mannen er ‘wel in zouden willen bijten’, moet er wel een gedragsbiologische verklaring voor zijn. Dat is meteen ook het excuus om erover te schrijven. Voorwaar, geen onplezierige taak.
Waarom is het zo’n sterke seksuele prikkel? Van borsten begrijpen we het intuïtief: ze zijn typisch vrouwelijk. Maar de bips? Het antwoord kan enkel gevonden worden in de context van de voortplanting. In de evolutie gaan seks en voortplanting hand in hand. Maar vooraleer we dit verder uitspitten, moeten we ons eerst de vraag stellen hoe die welving tussen rug en benen is ontstaan? Daarvoor gaan we terug in onze evolutionaire voorgeschiedenis, meer bepaald de tijd toen onze voorouders het stadium van de viervoetigheid – zoals van de apen – inruilden voor tweebenigheid, het rechtop lopen, zeg maar. De grote bilspieren, die luisteren naar de naam gluteus maximus, volgen bij de apen mooi het gebogen lichaam van de rug naar de bovenbenen. Door rechtop te gaan lopen zijn ze als het ware samen geduwd tot grote bobbels. De evolutie had dat kunnen voorkomen door de spieren te laten krimpen, maar dat zou fenomenale problemen hebben gegeven bij het rechtop staan en bij het lopen. Dus, spier behouden betekent bobbel aanvaarden. De kont was geboren.
Zoals de evolutie vaak doet, gaf ze deze nieuwe structuur ook een andere functie. Dat heeft alles te maken met de eisprong bij de mens, die niet uitwendig kenbaar wordt gemaakt. Apen signaleren de eisprong wel, met een rode zwelling aan het achterwerk, apenmannen zijn er uitzinnig gek op. Vrouwen moesten in plaats van de tomaatachtige structuur van de apen iets anders gebruiken om mannen te verleiden. Nu, als je dan toch een welving overhoudt aan de ontwikkeling van de tweebenigheid, neem die dan maar. En meteen begon de evolutie het lichaamsdeel in te vullen met een flink stuk informatie, meer bepaald rond de vruchtbaarheid. Als je mannen wilt verleiden, moet je ze – zonder dat de stakkers dat weten natuurlijk – info geven over je vermogen om kinderen te baren.
Het kontje bestaat niet alleen uit een prachtige spier. Het is rijk aan vet. Meer dan één vrouw gruwelt bij deze gedachte. Vet? Zo snel mogelijk weg! Maar dat, mevrouw, is een verschrikkelijke fout. Vet is een noodzaak voor vrouwen. Het is van essentieel belang om vruchtbaar te zijn. Onze voorouders hadden niet de permanente voedselvoorraden die wij nu hebben, vaak was er voedselschaarste. Zulke periodes moet je met reserves kunnen overbruggen. Magere vrouwen verliezen hun vruchtbaarheid. Denk maar aan de graatmagere atletes, ze menstrueren niet meer. Moeder Natuur heeft hen tijdelijk op non-actief gezet, tot ze weer vet verzamelen. Dus, dames, als u zo nodig wilt lijnen, denk er dan aan dat u uw vruchtbaarheid ondermijnt. Tenzij u natuurlijk obees bent.
Zoals de evolutie vaak doet, gaf ze deze nieuwe structuur ook een andere functie. Dat heeft alles te maken met de eisprong bij de mens, die niet uitwendig kenbaar wordt gemaakt. Apen signaleren de eisprong wel, met een rode zwelling aan het achterwerk, apenmannen zijn er uitzinnig gek op. Vrouwen moesten in plaats van de tomaatachtige structuur van de apen iets anders gebruiken om mannen te verleiden. Nu, als je dan toch een welving overhoudt aan de ontwikkeling van de tweebenigheid, neem die dan maar. En meteen begon de evolutie het lichaamsdeel in te vullen met een flink stuk informatie, meer bepaald rond de vruchtbaarheid. Als je mannen wilt verleiden, moet je ze – zonder dat de stakkers dat weten natuurlijk – info geven over je vermogen om kinderen te baren.
Het kontje bestaat niet alleen uit een prachtige spier. Het is rijk aan vet. Meer dan één vrouw gruwelt bij deze gedachte. Vet? Zo snel mogelijk weg! Maar dat, mevrouw, is een verschrikkelijke fout. Vet is een noodzaak voor vrouwen. Het is van essentieel belang om vruchtbaar te zijn. Onze voorouders hadden niet de permanente voedselvoorraden die wij nu hebben, vaak was er voedselschaarste. Zulke periodes moet je met reserves kunnen overbruggen. Magere vrouwen verliezen hun vruchtbaarheid. Denk maar aan de graatmagere atletes, ze menstrueren niet meer. Moeder Natuur heeft hen tijdelijk op non-actief gezet, tot ze weer vet verzamelen. Dus, dames, als u zo nodig wilt lijnen, denk er dan aan dat u uw vruchtbaarheid ondermijnt. Tenzij u natuurlijk obees bent.
Het vet is niet alleen een reserve, het is ook een bron van goede vetten voor de ontwikkeling van de hersenen van de foetus. Hersenen zijn erg rijk aan vet. De aanstaande moeder heeft permanent een goede voorraad op haar heupen en zitvlak. Dat vet – is dat geen goed nieuws? – is vooral gezond vet. Het buikvet, dat meer bij mannen voorkomt, is slecht, ja soms zelfs levensgevaarlijk. Maar het vrouwelijke vet rond het middel is rijk aan de goede omega 3-vetzuren, zoals we die vinden in vette vis. Vandaar ‘om in te bijten’? En die vetten zijn dan weer ideaal voor de ontwikkeling van de hersenen. Zwangere moeders wordt aangeraden om supplementen met omega 3 te nemen. Dat is goed, maar ze dragen zelf al een voorraad mee. Een vrouwelijk achterwerk moet dus om te beginnen genoeg vet hebben om biologisch te functioneren en zal meer aantrekkingskracht uitoefenen voor mannen dan een uitgemergeld zitvlak. Een kontje met wat meer avoirdupoids is al één teken dat de eigenares ervan kinderen kan maken.
Een andere functie van een uitgesproken derrière is het vormen van een tegengewicht voor een zwangere buik. Bij apen hangt die buik zonder meer naar beneden, maar bij mensen – weer door die evolutie naar tweebenigheid – brengt de dikke buik het zwaartepunt van het lichaam te ver naar voren. De aanstaande moeder moet haar bovenlichaam voortdurend naar achteren duwen om niet voorover te vallen. Problemen met de rugwervels en lage rugklachten inbegrepen. En daar zou het gewelfde lichaamsdeel een bijkomend tegengewicht kunnen vormen. Maar eerlijk gezegd denk ik dat dit hooguit een bijkomend effect is.
Dus, zegt u, meneer, ik zou aangetrokken moeten worden door een dikke kont. Nee, er is meer. Een echt aantrekkelijk achterste is pront, parmantig, stevig, en hangt niet. Dit zijn immers de tekenen van jeugd. Bij het ouder worden van een dame, zal haar zitvlak niet alleen breder worden, maar ook steeds meer gaan hangen. Ja, sorry hoor, het hoort nu eenmaal bij de verklaring. Een pronte bips wijst op jeugd. En waarom is dat dan weer belangrijk? Bij de menopauze stopt de voortplanting van een vrouw, dus hoe jonger ze is, hoe meer kans op veel kinderen ze heeft in de jaren die nog gaan komen. Onze voorouders zagen in jeugdigheid een signaal voor een vruchtbare relatie. Ook als dat signaal via de bips werd uitgezonden.
Uiteraard kan de huid van dit lichaamsdeel beter volledig glad zijn. Ook dat wijst op jeugd. Maar aangezien dit voor het hele lichaam geldt, hoeft dit niet verder onder de loep te worden genomen.
Een andere functie van een uitgesproken derrière is het vormen van een tegengewicht voor een zwangere buik. Bij apen hangt die buik zonder meer naar beneden, maar bij mensen – weer door die evolutie naar tweebenigheid – brengt de dikke buik het zwaartepunt van het lichaam te ver naar voren. De aanstaande moeder moet haar bovenlichaam voortdurend naar achteren duwen om niet voorover te vallen. Problemen met de rugwervels en lage rugklachten inbegrepen. En daar zou het gewelfde lichaamsdeel een bijkomend tegengewicht kunnen vormen. Maar eerlijk gezegd denk ik dat dit hooguit een bijkomend effect is.
Dus, zegt u, meneer, ik zou aangetrokken moeten worden door een dikke kont. Nee, er is meer. Een echt aantrekkelijk achterste is pront, parmantig, stevig, en hangt niet. Dit zijn immers de tekenen van jeugd. Bij het ouder worden van een dame, zal haar zitvlak niet alleen breder worden, maar ook steeds meer gaan hangen. Ja, sorry hoor, het hoort nu eenmaal bij de verklaring. Een pronte bips wijst op jeugd. En waarom is dat dan weer belangrijk? Bij de menopauze stopt de voortplanting van een vrouw, dus hoe jonger ze is, hoe meer kans op veel kinderen ze heeft in de jaren die nog gaan komen. Onze voorouders zagen in jeugdigheid een signaal voor een vruchtbare relatie. Ook als dat signaal via de bips werd uitgezonden.
Uiteraard kan de huid van dit lichaamsdeel beter volledig glad zijn. Ook dat wijst op jeugd. Maar aangezien dit voor het hele lichaam geldt, hoeft dit niet verder onder de loep te worden genomen.
Samengevat, vrouwelijke billen die parmantig bol staan hebben voldoende gezond vet en wijzen op een vruchtbare toekomst. Dat zijn goed werkende signalen voor een man die zijn genen aan de volgende generaties wil doorgeven. Het zijn dus seksuele signalen geworden. Ontstaan als neveneffect van onze evolutie naar tweebenigheid, zijn de billen omgetoverd tot een sterke prikkel. Een bol kontje, dik genoeg en sierlijk strak, is een driedimensionale vertaling van: ‘ik ben jong en fysiologisch in staat om kinderen te krijgen; stel u kandidaat.’
U hebt ondertussen de tegenwerping gemaakt dat ook mannen over billen beschikken. Maar, laat ons wel wezen, die zijn niet iets om trots op te zijn. Er is niet alleen de beharing, het mannelijke zitvlak ontbeert de typisch vrouwelijke ronding. Dat onderscheid is zo groot dat je van ver het geslacht van een mens kunt bepalen door de vorm van de bips. Een beetje geoefend oog, zoals van uw dienaar, maakt geen fout.
Waarom had ik het in de inleiding over een dame die wachtend voor het verkeerslicht haar seksegenote scande en het meeste aandacht aan dier shortje besteedde? Was zij misschien lesbisch? Nee, geenszins. Ik deed dat om de gelegenheid te hebben het vaste schema van vrouwelijk begluren te kunnen vermelden. En vooral omdat niet alleen mannen oog hebben voor vrouwen. Dames observeren elkaar voortdurend om de eenvoudige reden dat ze concurrenten zijn. Ons genetisch repertoire zorgt ervoor dat we voortdurend de medemens scannen om een potentiële partner te vinden. Dat programma blijft doorlopen zelfs als we geen kindjes willen maken. Ons brein gaat er gewoon mee door. Daarom kijken mannen naar vrouwen, maar willen deze laatsten op de hoogte blijven van waar en wanneer er concurrentes in de buurt zijn. Geen enkele seksuele prikkel gaat aan hen voorbij, ze zien hem nog sneller dan de man. Kwestie van goed gewapend zijn.
Nog even een uitsmijter. Dames die toch een probleem hebben met het gewicht van hun nobele lichaamsdeel, moeten voor ogen houden dat uit een grootscheeps onderzoek over vele jaren blijkt dat vrouwen in de loop van de verdere evolutie kleiner en zwaarder zullen worden. Mannen voelen zich nu eenmaal van nature meer aangetrokken tot vrouwen met wat meer gewicht. De cultuur verdoezelt dat, maar hoe lang nog?
Bij groen licht loop ik de juffrouw met jeansshort nog achterna om haar te bedanken. ‘Waarvoor?’ en ze bekijkt me argwanend. ‘Omdat ik over uw derrière mocht schrijven, van Pippa mocht ik niet’, zeg ik, maar had haar handtas niet gezien. De ijzeren sluiting laat nu nog een afdruk na op mijn oor.
U hebt ondertussen de tegenwerping gemaakt dat ook mannen over billen beschikken. Maar, laat ons wel wezen, die zijn niet iets om trots op te zijn. Er is niet alleen de beharing, het mannelijke zitvlak ontbeert de typisch vrouwelijke ronding. Dat onderscheid is zo groot dat je van ver het geslacht van een mens kunt bepalen door de vorm van de bips. Een beetje geoefend oog, zoals van uw dienaar, maakt geen fout.
Waarom had ik het in de inleiding over een dame die wachtend voor het verkeerslicht haar seksegenote scande en het meeste aandacht aan dier shortje besteedde? Was zij misschien lesbisch? Nee, geenszins. Ik deed dat om de gelegenheid te hebben het vaste schema van vrouwelijk begluren te kunnen vermelden. En vooral omdat niet alleen mannen oog hebben voor vrouwen. Dames observeren elkaar voortdurend om de eenvoudige reden dat ze concurrenten zijn. Ons genetisch repertoire zorgt ervoor dat we voortdurend de medemens scannen om een potentiële partner te vinden. Dat programma blijft doorlopen zelfs als we geen kindjes willen maken. Ons brein gaat er gewoon mee door. Daarom kijken mannen naar vrouwen, maar willen deze laatsten op de hoogte blijven van waar en wanneer er concurrentes in de buurt zijn. Geen enkele seksuele prikkel gaat aan hen voorbij, ze zien hem nog sneller dan de man. Kwestie van goed gewapend zijn.
Nog even een uitsmijter. Dames die toch een probleem hebben met het gewicht van hun nobele lichaamsdeel, moeten voor ogen houden dat uit een grootscheeps onderzoek over vele jaren blijkt dat vrouwen in de loop van de verdere evolutie kleiner en zwaarder zullen worden. Mannen voelen zich nu eenmaal van nature meer aangetrokken tot vrouwen met wat meer gewicht. De cultuur verdoezelt dat, maar hoe lang nog?
Bij groen licht loop ik de juffrouw met jeansshort nog achterna om haar te bedanken. ‘Waarvoor?’ en ze bekijkt me argwanend. ‘Omdat ik over uw derrière mocht schrijven, van Pippa mocht ik niet’, zeg ik, maar had haar handtas niet gezien. De ijzeren sluiting laat nu nog een afdruk na op mijn oor.